Van een gewaardeerde collega las ik een Tweet: "Gedwongen winkelnering is een teken van gebrek aan vertrouwen in je eigen product of dienst. Klanten zien dat."
Als je dat zou betrekken op passend onderwijs: er is een verplichting voor het onderwijs de begeleiding in te kopen bij de REC's of diensten Ambulante Begeleiding. Nu nog dus.
Er zit een kern van waarheid in die uitspraak. Maar ook een addertje. Onder het politieke gras. Want wie is de klant? De school, de docent, de ouder. Tja, en dié willen die begeleiding wel! Of is de klant degene met de portemonnee: de besturen of samenwerkingsverbanden? Als het nu zo zou zijn dat degene die de klant eigenlijk is ook de knip met euro's beheert, dán kon ik mijn collega's uitspraak volledig ondersteunen. Zo lang het echter nog lang niet overal zo is dat degene met de portemonnee, aan de school, leraar en ouder vraagt: "Wat heb JIJ nodig?" gaat de uitspraak mank als het begeleiding in het onderwijs betreft.
En dát, die constructie dus, zal passend onderwijs een log, onwerkbaar geheel maken. Met die heel slordige, zeg maar foute wijze van implementeren van op zich goede grondgedachten, duikt het onderwijs in de zoveelste afgrond van mislukkingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten