Ik kan me nog herinneren dat we "vroeger" wel eens spraken over "lokaal 130" of de "06-klas". Daar werden leerlingen tijdelijk geplaatst voor straf. Zo ging dat toen: soms moest een leerling even duidelijk gemaakt worden dat het zó niet ging en dan mocht hij of zij een uurtje de zonden overdenken.
Gelukkig zijn de tijden veranderd en stimuleren we nu een "ontwikkelingsperspectief": wat heeft de leerling nodig om zich optimaal te ontwikkelen en wat doen wij daaraan als onderwijsgevenden? Daarnaast is er overigens niks mis mee om soms leerlingen even duidelijk te laten merken dat bepaald gedrag niet kan, vooral als het gewoon voortkomt uit baldadigheid.
Regelmatig ontvang ik de "nieuwsbrief Passend Onderwijs". Daarin beschrijft het ministerie "good practice", dus goede voorbeelden van passend onderwijs.
Mijn hart bonkt nog...
ik lees een interview met een rector:
"het .... College is onlangs een trajectklas gestart, waarin leerlingen zitten die echt niet te handhaven zijn. Zij hebben dan veel invloed op de andere leerlingen in de klas".
Als goed voorbeeld van passend onderwijs dus, ja?
Eigenlijk had erbij moeten staan:
Maakt u zich maar geen zorgen over de zorgstructuur in onze school hoor, ouders..... De begeleiding middels het rugzakje vervalt dan wel, maar we bieden onderwijs op maat. Als uw kind niet te handhaven is, komt hij/ zij gewoon in de trajectklas.
Overigens staat er verderop in het artikel "Naar verwachting hebben we over een jaar á anderhalf jaar geen ambulante begeleiding meer nodig".
Ja, dank je de koekoek: we hokken de problemen gewoon op!
Dat een rector dit oprecht een invulling vindt van passend onderwijs is erg. Dat dit uit zal stralen naar de docenten is veel erger. Dat het ministerie dit zonder enig schaamtegevoel afdrukt als "goed voorbeeld" vind ik schandalig....
vrijdag 6 juli 2012
zondag 1 juli 2012
Het is toch uitgesteld?
Passend Onderwijs is uitgesteld. Dus "het valt wel mee"? Vandaag kreeg ik van een begeleider de volgende mail:
Hoi Peter,
Ik zie dat ondanks dat de bezuinigingen op passend onderwijs nog geen doorgang vinden, enkele schoolbesturen "snijden" op personeel (en dan merk ik op dit moment m.n.: op tijdelijk personeel zonder een vaste aanstelling en dat kan 3 jaar aanduren).
Ik merk op de praktische werkvloer dat men zich dan echt zorgen maakt om/zich afvraagt hoe om te gaan met:
- De begeleidingsuren (krappere formatie door bezuinigingen per bestuur)
- overvolle klassen
- combinatieklassen
- de toekomst (wat als het straks anders gaat b.v. met de uren, de gelden, en hoeveel formatie is er dan nog voor specifieke begeleiding voor deze kinderen?) (informatieverwerkingsprobleem bij Autisme: veel instructiemomenten en daardoor veel minder stille momenten) met 30 kinderen of meer (veel prikkels en heel weinig bewegingsruimte in het lokaal over/ bij een kind met ADHD-ers lastig, en bij kinderen met autisme is de hoeveelheid stress gerelateerd aan de hoeveelheid prikkels om het kind heen; kinderen klagen over volle hoofden en kunnen de prikkels niet verwerken ondanks veel aanpassingen als koptelefoons, whisperphones, aparte werkplekjes e.d.)
en dat te combineren met een passend onderwijsaanbod voor de kinderen met een rugzakje.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt????
Wat ik er mee kan? Dit soort mails ontvang ik dagelijks, ook al omdat ik in het land van speciaal onderwijs enkele landelijke functies heb: voorzitter REC's en voorzitter Ambulant Begeleiders. Dus aan materiaal genoeg!
Iedereen die dit leest kan ik alleen maar wijzen op dat dit de praktijk is. Nu al. En straks?
zaterdag 30 juni 2012
Bestaat ADHD nou wel of niet?
Soms kunnen mensen zich wel zo ontzettend stom lang bezighouden met een onderwerp....Zo zijn er mensen die met praten en schrijven het voor elkaar proberen te krijgen kinderen uit te gummen. Kinderen met ADHD. Ze schrijven een artikel of erger nog, een boek, waarin ze ADHD vergelijken met een of andere ziekte en dan de conclusie trekken: het IS helemaal niet te vergelijken, dus ADHD is geen ziekte dus bestaat het niet.
En omdat het niet bestaat zal het wel een reclamestunt zijn van fabrikanten van medicijnen. En ja hoor, ook de politiek buigt zich er over en komt tot de conclusie dat we allemaal kinderen te veel "medicaliseren". Of, omdat ADHD helemaal niet bestaat: het zal wel aan de ouders liggen. Of aan het verkeerde merk roggebrood of te weinig jodium in het water. Probleem opgelost, niet meer zeuren.
Is nog een stuk goedkoper ook.
Moeders en vaders lezen deze artikelen en luisteren naar politici. Leraren ook. Als die ouders of leraren kinderen/ leerlingen met ADHD hebben, komen ze in een lastig parket. Want die kinderen bestaan helemaal niet. Maar ze huppelen, of eigenlijk, denderen wel door de huiskamer of het klaslokaal. Als die ouders of leraren al geen schuldgevoel aangepraat gekregen hebben, kom je toch in een rare wereld terecht.
ADHD? Bestaat niet! Ja, maar ... kijk dan...! Het is geen ziekte! Ja maar... snik: kijk dan verdulleme! Dáár in de kamer, op straat, in het klaslokaal, hullup!
Maar ja, dat is niet wetenschappelijk, dat kijken. "We noemden dat vroeger gewoon lastig of erg druk", zegt meneer Elias. En is daarmee de kous dan af? Bagatelliseren, harder aanpakken?
Weet je, het interesseert me geen ene malle moer of ADHD door roggebrood komt of de stand van de sterren bij de geboorte of misschien helemaal niet bestaat. Dat kind bestaat wel en dat gedrag ook. En verstandige jeugdpsychiaters ook, die het probleem (van het kind en de ouders en de leraar) weten op te lossen. Met gedragsinstructies en soms medicijnen. Het maakt meerdere levens een stuk makkelijker te leven.
En zolang er nog geen roggebrood op de markt is waarvan bewezen is dat het géén ADHD veroorzaakt (wetenschappelijk bewezen dus), mág die psychiater dat van mij. Hij/ zij levert stukjes levensgeluk. Dat verdient een medaille!
En de schrijvers van die artikelen of boeken in de trant van "ADHD, weg ermee" roep ik op iets zinnigers met hun leven te gaan doen door bijvoorbeeld een maatschappelijk relevante bijdrage te leveren waar we wél iets aan hebben. Waar we allemaal, óók die kinderen en ouders van dat foute roggebrood iets mee opschieten en gelukkiger kunnen leven.
En tot die tijd moeten we ons maar zeer tevreden behelpen met Ritaline, Dipiperon enne... enfin, als je meer wilt weten:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Medicatie_bij_ADHD
En omdat het niet bestaat zal het wel een reclamestunt zijn van fabrikanten van medicijnen. En ja hoor, ook de politiek buigt zich er over en komt tot de conclusie dat we allemaal kinderen te veel "medicaliseren". Of, omdat ADHD helemaal niet bestaat: het zal wel aan de ouders liggen. Of aan het verkeerde merk roggebrood of te weinig jodium in het water. Probleem opgelost, niet meer zeuren.
Is nog een stuk goedkoper ook.
Moeders en vaders lezen deze artikelen en luisteren naar politici. Leraren ook. Als die ouders of leraren kinderen/ leerlingen met ADHD hebben, komen ze in een lastig parket. Want die kinderen bestaan helemaal niet. Maar ze huppelen, of eigenlijk, denderen wel door de huiskamer of het klaslokaal. Als die ouders of leraren al geen schuldgevoel aangepraat gekregen hebben, kom je toch in een rare wereld terecht.
ADHD? Bestaat niet! Ja, maar ... kijk dan...! Het is geen ziekte! Ja maar... snik: kijk dan verdulleme! Dáár in de kamer, op straat, in het klaslokaal, hullup!
Maar ja, dat is niet wetenschappelijk, dat kijken. "We noemden dat vroeger gewoon lastig of erg druk", zegt meneer Elias. En is daarmee de kous dan af? Bagatelliseren, harder aanpakken?
Weet je, het interesseert me geen ene malle moer of ADHD door roggebrood komt of de stand van de sterren bij de geboorte of misschien helemaal niet bestaat. Dat kind bestaat wel en dat gedrag ook. En verstandige jeugdpsychiaters ook, die het probleem (van het kind en de ouders en de leraar) weten op te lossen. Met gedragsinstructies en soms medicijnen. Het maakt meerdere levens een stuk makkelijker te leven.
En zolang er nog geen roggebrood op de markt is waarvan bewezen is dat het géén ADHD veroorzaakt (wetenschappelijk bewezen dus), mág die psychiater dat van mij. Hij/ zij levert stukjes levensgeluk. Dat verdient een medaille!
En de schrijvers van die artikelen of boeken in de trant van "ADHD, weg ermee" roep ik op iets zinnigers met hun leven te gaan doen door bijvoorbeeld een maatschappelijk relevante bijdrage te leveren waar we wél iets aan hebben. Waar we allemaal, óók die kinderen en ouders van dat foute roggebrood iets mee opschieten en gelukkiger kunnen leven.
En tot die tijd moeten we ons maar zeer tevreden behelpen met Ritaline, Dipiperon enne... enfin, als je meer wilt weten:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Medicatie_bij_ADHD
woensdag 20 juni 2012
En tóch word ik weer nijdig
Ja, ik weet het, ik weet het... als ik over passend onderwijs schrijf (ik bedoel niet het "doel", maar het "gedoe") dan kan ik soms nijdig worden. Dan ga ik meneer Elias vergelijken met een plofkip en verscheur ik luidruchtig de antwoorden van minister Van Bijsterveldt op vragen uit de Eerste Kamer. De antwoorden slaan overigens nergens op, maar dat geeft mij nog niet het recht het huis te bevuilen met versnipperde intenties en "van plannen".
Ik ga dan even in de tuin zitten, aai Brix of Kerry en kan zelfs de stukjes over trajectklassen-als-ultieme-oplossing-voor-passend-onderwijs met een meewarige glimlach lezen. De opmerkingen van samenwerkingsverbanden "dat we aan Opting-out gaan doen", terwijl dat pas in 2014 kan en er nog helemaal niet bekend is welke regels er gelden en... dat IK een van de leden van die "we" ben en nog van niks weet (het is een ingewikkelde zin, lees nog maar eens, het klopt), ach... ik schenk mezelf nog een ranja in.
Dat termen als "ambulant begeleider" en "rugzakje" door toedoen van lapzwans-politici, net als "diagnose" smerige woorden zijn geworden maar toch mooi al tienduizenden leerlingen en ouders en docenten gelukkig gemaakt hebben.... ach, ik maak me even drukker om die andere ongewervelden: slakken die mijn dahlia's opgevreten hebben.
Mijn bloeddruk stijgt wel iets als ik in een blog van Maaike een "advertentie" lees voor een trajectbegeleider: http://infosteronderwijs.blog.com/
De advertentie is mooi! Vrij vertaald vraagt men een warmbloedig iemand en een beetje kennis van zaken is ook niet mis. Brede schouders zijn ook gewenst. Het is dezelfde advertentie die op mijn werk op het prikbord hangt met erboven: "Jullie hebben kans te reageren, na een week wordt de advertentie extern uitgezet".
Toch word ik weer pisnijdig als ik het verhaal van Maaike verder lees:
"Eh..... tja, passend onderwijs. Dát wel natuurlijk maar eh...nee een rolstoel kan écht niet. We kunnen geen "benedenverdiepingsrooster" maken.
Ik sluit mijn ogen en stel me het rustgevende geklingel van de Damiaatjes voor....
Ik ga dan even in de tuin zitten, aai Brix of Kerry en kan zelfs de stukjes over trajectklassen-als-ultieme-oplossing-voor-passend-onderwijs met een meewarige glimlach lezen. De opmerkingen van samenwerkingsverbanden "dat we aan Opting-out gaan doen", terwijl dat pas in 2014 kan en er nog helemaal niet bekend is welke regels er gelden en... dat IK een van de leden van die "we" ben en nog van niks weet (het is een ingewikkelde zin, lees nog maar eens, het klopt), ach... ik schenk mezelf nog een ranja in.
Dat termen als "ambulant begeleider" en "rugzakje" door toedoen van lapzwans-politici, net als "diagnose" smerige woorden zijn geworden maar toch mooi al tienduizenden leerlingen en ouders en docenten gelukkig gemaakt hebben.... ach, ik maak me even drukker om die andere ongewervelden: slakken die mijn dahlia's opgevreten hebben.
Mijn bloeddruk stijgt wel iets als ik in een blog van Maaike een "advertentie" lees voor een trajectbegeleider: http://infosteronderwijs.blog.com/
De advertentie is mooi! Vrij vertaald vraagt men een warmbloedig iemand en een beetje kennis van zaken is ook niet mis. Brede schouders zijn ook gewenst. Het is dezelfde advertentie die op mijn werk op het prikbord hangt met erboven: "Jullie hebben kans te reageren, na een week wordt de advertentie extern uitgezet".
Toch word ik weer pisnijdig als ik het verhaal van Maaike verder lees:
"Eh..... tja, passend onderwijs. Dát wel natuurlijk maar eh...nee een rolstoel kan écht niet. We kunnen geen "benedenverdiepingsrooster" maken.
Ik sluit mijn ogen en stel me het rustgevende geklingel van de Damiaatjes voor....
zondag 17 juni 2012
Politieke plofkip: Ton Elias
Passend Onderwijs: prima beginselen! Kinderen moeten niet "uitgestoten" worden, maar het onderwijs moet zich aanpassen en zich niet slechts richten op de middenmoot. Iedereen zei: "Hoera!", óók speciaal onderwijs. Speciaal onderwijs kon de aanwas immers niet langer aan, de doorgaande uitstoot uit regulier onderwijs. "We kunnen niet langer kwalitatief goed opvangen wat jullie niet meer aankunnen". De uitstekende uitgangspunten van passend onderwijs werden echter al snel de strot omgedraaid door personen als Ton Elias. In plaats van onderwijzend personeel te motiveren om hun onderwijs zo goed mogelijk aan te passen, ging hij beledigen: leraren zijn lui, speciaal onderwijs is slecht, we accepteren een zesjescultuur, we plakken kinderen etiketjes op en diagnostiseren maar raak....
Elias denkt het onderwijssysteem te kunnen veranderen door het te injecteren met eisen, verdachtmakingen en beledigingen. Domme man. "Ik ben eerlijk", zegt hij steeds, "ik zeg niets onwaars!" Zo ontpopt Elias zich als een politieke plofkip: hij wil met allerlei "ware" uitspraken zichzelf etaleren als een voorvechter van goed onderwijs. Helaas: hij komt onsmakelijk over en in het onderwijs is grote onrust ontstaan. Steeds minder mensen vinden deze manier van politiek voeren nog te vreten. Goedkoop, maar ongezond op elke manier.
Met zijn commentaar op het verlies van het Nederlands eftal ("voorbeeld van zesjescultuur") zal hij er nog minder vrienden aan overhouden.
We willen oplossingen. Elke docent WIL. Maar meer en meer ontstaat de weerzin tegen politieke plofkippen die vanuit de zijlijn het spel verzieken om vanuit een totaal onbegrip, alleen maar bekritiseren en zeggen hoe het niet moet.
Passend Onderwijs... we waren goed op weg. We wáren er nog niet, maar er waren goede vooruitzichten. De cijfers bewijzen het!
Totdat die plofkippen werden ontdekt in de schappen en die politieke domoren hun mond open deden: "Tok!"
Tóen onstond onrust, weerstand en bestuurlijke strijd. Kinderen? Ach ja, daar ging het om......
Goed onderwijs, dús passend onderwijs vraagt om vakkundige kennis. Inzicht.
Geen gekakel, zonder inhoud.
Onze kinderen zijn het waard.
Ban de plofkip.
Elias denkt het onderwijssysteem te kunnen veranderen door het te injecteren met eisen, verdachtmakingen en beledigingen. Domme man. "Ik ben eerlijk", zegt hij steeds, "ik zeg niets onwaars!" Zo ontpopt Elias zich als een politieke plofkip: hij wil met allerlei "ware" uitspraken zichzelf etaleren als een voorvechter van goed onderwijs. Helaas: hij komt onsmakelijk over en in het onderwijs is grote onrust ontstaan. Steeds minder mensen vinden deze manier van politiek voeren nog te vreten. Goedkoop, maar ongezond op elke manier.
Met zijn commentaar op het verlies van het Nederlands eftal ("voorbeeld van zesjescultuur") zal hij er nog minder vrienden aan overhouden.
We willen oplossingen. Elke docent WIL. Maar meer en meer ontstaat de weerzin tegen politieke plofkippen die vanuit de zijlijn het spel verzieken om vanuit een totaal onbegrip, alleen maar bekritiseren en zeggen hoe het niet moet.
Passend Onderwijs... we waren goed op weg. We wáren er nog niet, maar er waren goede vooruitzichten. De cijfers bewijzen het!
Totdat die plofkippen werden ontdekt in de schappen en die politieke domoren hun mond open deden: "Tok!"
Tóen onstond onrust, weerstand en bestuurlijke strijd. Kinderen? Ach ja, daar ging het om......
Goed onderwijs, dús passend onderwijs vraagt om vakkundige kennis. Inzicht.
Geen gekakel, zonder inhoud.
Onze kinderen zijn het waard.
Ban de plofkip.
woensdag 6 juni 2012
Tapan
Mijn favoriete worskhop is die, als ik met een keiharde Rutschenitsa of Kopanitsa kan beginnen. Voor wie het niet gewend is, is dat vreemde muziek. Bulgaars, snoeihard, gespeeld op een Gaida (primitieve doedelzak, gemaakt van een "omgekeerde" geit). Ik begeleid mezelf op een Tapan, een grote trommel, die bespeeld wordt met houten hamer (accent) en riet (nevenaccenten) op gelooide huiden, gespannen met touwtjes op een houten frame.
Daarna de vraag aan mijn publiek: "Wat vindt u hiervan?" Meestal vreemde ogen (is die vent gek geworden...?) en antwoorden als: hard, vreemd, vrolijk, opzwepend. Ik ga de achtergronden uitleggen van de muziek, de dorpjes waarin men een eigen versie heeft van de Kopanitsa. En de maten. 11/8, soms 13/8 ...
Het is maar in welke taal je spreekt. Als je maten gaat tellen is het saai. De verhalen zijn leuker. Maar het allermooiste is, in een dorp in de buurt van Veliko Tarnovo, of op het plein in Sofia mee te dansen, zingen en spelen met een groep als die van Philip Koetev.
Het is een inleiding voor de workshop "passend onderwijs".
Als je gaat praten over de regeltjes, het geld, al het ge-analyseer is het niet leuk.
Doorspoelen dan maar, want al dat "bemoei" van de regering maakt van passend onderwijs het tellen van maten of het uitlggen dat je een twee, een twee drie, een twee drie vier moet tellen..... de ziel is er direct uit en niemand maak je enthousiast! Het is alsof je de smaak van een glas koel water wilt uitleggen na een snoeihete dag, na twaalf uur zonder drinken.
Passend Onderwijs is alleen, en echt alleen dán waardevol, als je een paar enthousiaste leraren bij elkaar zet die hart hebben voor de zaak. Voor kinderen, leerlingen, jeugdigen en zich niet negatief laten beïnvloeden door diegenen die denken dat je met veel praten, analyseren, regeltjes en beleid goed onderwijs kunt maken. Is dat simpel, infantiel? Te denken dat je zonder al dat beleid goed onderwijs kunt maken? Als u dat vindt, behoort u tot de mensen die Bulgaarse muziek "simpel" vindt, of "minder beschaafd". Maar probeert u maar eens zulke opzwepende muziek te maken als de Bulgaren. Op een omgekeerde geit en met een met touwtjes gespannen trommel. En dan graag in 11/8 of 7/8 of 13/8 maat.
Dat is nog wel wat anders dan Jannes of de Toppers.
Passend Onderwijs verkrachten in regeltjes, geldschuiverij en trucs om vooral geen last te hebben van ouders of nadenkende docenten. Dát is pas minder beschaafd.
En dom bovendien!
Horen en zien?
Klik op de link hieronder:
Kopanitsa
of http://www.youtube.com/watch?v=vuezxzb6-uY&feature=related
Daarna de vraag aan mijn publiek: "Wat vindt u hiervan?" Meestal vreemde ogen (is die vent gek geworden...?) en antwoorden als: hard, vreemd, vrolijk, opzwepend. Ik ga de achtergronden uitleggen van de muziek, de dorpjes waarin men een eigen versie heeft van de Kopanitsa. En de maten. 11/8, soms 13/8 ...
Het is maar in welke taal je spreekt. Als je maten gaat tellen is het saai. De verhalen zijn leuker. Maar het allermooiste is, in een dorp in de buurt van Veliko Tarnovo, of op het plein in Sofia mee te dansen, zingen en spelen met een groep als die van Philip Koetev.
Het is een inleiding voor de workshop "passend onderwijs".
Als je gaat praten over de regeltjes, het geld, al het ge-analyseer is het niet leuk.
Doorspoelen dan maar, want al dat "bemoei" van de regering maakt van passend onderwijs het tellen van maten of het uitlggen dat je een twee, een twee drie, een twee drie vier moet tellen..... de ziel is er direct uit en niemand maak je enthousiast! Het is alsof je de smaak van een glas koel water wilt uitleggen na een snoeihete dag, na twaalf uur zonder drinken.
Passend Onderwijs is alleen, en echt alleen dán waardevol, als je een paar enthousiaste leraren bij elkaar zet die hart hebben voor de zaak. Voor kinderen, leerlingen, jeugdigen en zich niet negatief laten beïnvloeden door diegenen die denken dat je met veel praten, analyseren, regeltjes en beleid goed onderwijs kunt maken. Is dat simpel, infantiel? Te denken dat je zonder al dat beleid goed onderwijs kunt maken? Als u dat vindt, behoort u tot de mensen die Bulgaarse muziek "simpel" vindt, of "minder beschaafd". Maar probeert u maar eens zulke opzwepende muziek te maken als de Bulgaren. Op een omgekeerde geit en met een met touwtjes gespannen trommel. En dan graag in 11/8 of 7/8 of 13/8 maat.
Dat is nog wel wat anders dan Jannes of de Toppers.
Passend Onderwijs verkrachten in regeltjes, geldschuiverij en trucs om vooral geen last te hebben van ouders of nadenkende docenten. Dát is pas minder beschaafd.
En dom bovendien!
Horen en zien?
Klik op de link hieronder:
Kopanitsa
of http://www.youtube.com/watch?v=vuezxzb6-uY&feature=related
maandag 4 juni 2012
Miljoenen besparen
Misschien zit ik er helemaal naast. Dat is ook wel eens leuk, het lokt discussie uit.
We krijgen teveel medicijnen en verbandmiddelen in één keer. Vaak wordt een deel niet gebruikt, want ineens is een patiënt te dood om ze op te gebruiken of is de kwaal te snel over.
Maak kleinere verpakkingen, zegt de minister, dat spaart miljoenen.
De plaatselijke Chinees geeft ook altijd te veel. Veel te grote porties, we eten er twee dagen van.
Maar waar betaal je nu eigenlijk voor? Voor die bami of die hete saus? Welnee, dat bepaalt maar een fractie van de kosten. Je betaalt het eten, okee, maar de grootste post is personeel en gebouw en apparatuur. Als de porties kleiner zouden zijn, zou je niet veel minder betalen. Misschien een paar dubbeltjes.
Is dat ook niet zo met die medicijnen? Betaal je de grondstof voor die pillen? Volgens mij betaal je voor de research, onderzoek en ontwikkeling, de apparatuur, het laboratorium, het personeel, het vervoer enz.
Natuurlijk is het doodzonde om de overtollige medijnen weg te gooien, maar eh... zouden we nu de helft gaan betalen voor een doosje waar in plaats van 20 pillen, 10 pilletjes verpakt zitten? Ik geloof er geen snars van.
De Chinees mag van mij minder bami in die bakken stoppen en minder pillen in een doosje vind ik prima. Maar om nou te denken dat we dáármee de euro redden en miljoenen besparen.....
Maar misschien heb ik het wel mis hoor.....
We krijgen teveel medicijnen en verbandmiddelen in één keer. Vaak wordt een deel niet gebruikt, want ineens is een patiënt te dood om ze op te gebruiken of is de kwaal te snel over.
Maak kleinere verpakkingen, zegt de minister, dat spaart miljoenen.
De plaatselijke Chinees geeft ook altijd te veel. Veel te grote porties, we eten er twee dagen van.
Maar waar betaal je nu eigenlijk voor? Voor die bami of die hete saus? Welnee, dat bepaalt maar een fractie van de kosten. Je betaalt het eten, okee, maar de grootste post is personeel en gebouw en apparatuur. Als de porties kleiner zouden zijn, zou je niet veel minder betalen. Misschien een paar dubbeltjes.
Is dat ook niet zo met die medicijnen? Betaal je de grondstof voor die pillen? Volgens mij betaal je voor de research, onderzoek en ontwikkeling, de apparatuur, het laboratorium, het personeel, het vervoer enz.
Natuurlijk is het doodzonde om de overtollige medijnen weg te gooien, maar eh... zouden we nu de helft gaan betalen voor een doosje waar in plaats van 20 pillen, 10 pilletjes verpakt zitten? Ik geloof er geen snars van.
De Chinees mag van mij minder bami in die bakken stoppen en minder pillen in een doosje vind ik prima. Maar om nou te denken dat we dáármee de euro redden en miljoenen besparen.....
Maar misschien heb ik het wel mis hoor.....
Abonneren op:
Posts (Atom)