Oudjaar

Voor de meeste mensen is de laatste dag van december een dag van even terugblikken en dan na het knallen der kurken vooruit zien. Mensen die in het onderwijs werken ervaren datzelfde gevoel in de laatste week voor de zomervakantie: afbouwen en klaar maken voor een nieuw jaar.
Er is in het afgelopen jaar veel gebeurd in het onderwijs. Veel plannen werden gelanceerd, er werden allerlei notities geschreven, PIPO-ambtenaren gingen op pad en mogen dat straks weer over doen omdat alle berekeningen anders moeten enz.....
Een jaar met veel onrust in het onderwijs.
Het gekke is dat de beleidsmakers dit nu juist niet willen in het onderwijs, maar het wel dóen.
Straks is het echt verplicht bij een leerling goed te kijken wat het in zijn/ haar mars heeft, en dan een "punt op de horizon te zetten" (afschuwelijke term) en dan een onderwijsroute uit te stippelen en voilá: het ontwikkelingingsperspectief. Duidelijkheid!

En laten we dát nu juist missen in het beleid: een ontwikkelingsperspectief?
Waar wil men heen en hoe is dat op een beetje knappe manier te realiseren, zonder dat we onderweg struikelen?

Okee, beleid onderweg bijstellen moet kunnen, maar laten we eerlijk zijn: het passend-onderwijs-punt-op-de-horizon verschuift telkens en de weg er naar toe "mag men zelf bepalen afhankelijk van in welk gebied men zich bevindt".
Ik kijk achterom en zie veel beleidsmissers, zowel wat betreft toon, regie als strategie. De politiek heeft gefaald en niet zo'n klein beetje ook.
Natuurlijk wil ik niet doemdenken (Koot en de Bie!), maar dat heeft schade aangebracht. Schade aan de geloofwaardigheid van de politiek, schade en onrust in/ bij scholen, besturen, bij ouders , docenten en leerlingen. En waar is dat punt op de horizon gebleven? En hoe duidelijk is dat punt? Wat IS passend onderwijs nu eigenlijk?

Er wordt links en rechts gebouwd aan nieuwe systemen, alles met goede bedoelingen, maar terwijl men zeer enthousiast is over het feit dat "de statuten nu vrijwel zeker binnen een half jaar kunnen worden getekend" en "we ernaar streven onderwijs-op-maat-te-bieden en alle-neuzen-dezelfde-kant-op-te-hebben" wordt de druk op speciaal onderwijs sterker en sterker. Soms denk ik: juist dóór al dat getimmer en gestuc aan de wanden van wat passend onderwijs moet worden.

Ik heb me voorgenomen vooruit te kijken! Nieuwjaar!
En terwijl velen zich druk maken over personele consequenties, wachtgeldregelingen, financiële kaders en "o ja, ouders zijn er ook nog",  ga ik me richten op Japie of Geneviève. Samen met mijn collega's die "opbouw" op hun visitekaartje hebben staan. Samen met de collega's in het land die hun vak liefhebben.
Want die kinderen moeten straks een onderwijsplek hebben. Een goede plek, een leuke plek, zodat Jaap of G. als ze 30 zijn kunnen zeggen: "Ik heb een mooie tijd gehad".

Maar eerst ga ik even 6 weken afkicken van al dat gepraat, geneuzel (soms), de dubbele petten en vergaderingen in steun-, werk-, voorbereidings- en adviesgroepen waarin men meestal nou nét een bepaalde afvaardiging mist (vergeten!), of op het einde van de rit nou nét overruled wordt door een andere groep die net even meer mandaat heeft. Ik ga me richten op Japie. En Geneviève.

En u geeft me gelijk, want dit gaat allemaal over andere REC's, andere samenwerkingsverbanden en andere besturen. U bedoel ik natuurlijk niet.